بزرگنمایی:

ایران مراسم نیوز: در نمایشگاه «من جایی خودم را جا گذاشتم» کلیه کارها با محوریت انسان به تصویر کشیده شده‌اند و در پایان یک روایت واحد را بیان می‌کنند؛ روایتی که قصد دارد انسان را در فضا و شرایط مختلف به تصویر بکشد و تفاوت‌ها را بیان کند.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری-تحلیلی ایران مراسم نیوز، نمایشگاه آثار شهرام کریمی - هنرمند نقاش - با عنوان «من جایی خودم را جا گذاشتم» از 27 اردیبهشت ماه در گالری اعتماد برپا شده و تا 21 خرداد نیز ادامه دارد.

در ادامه گزارش ایسنا از این نمایشگاه را می‌خوانید؛ کلیه اظهارات این متن با هنرمند چک شده است.

وارد فضای نمایشگاه می‌شویم. کسی حضور ندارد. تابلوها روی دیوارهای سفید گالری نصب شده‌اند. به تابلوها که نگاه می‌کنیم متوجه رنگ‌های تندی که در آنها به کار رفته می‌شویم. آثار نمایشگاه در دو طبقه از گالری به نمایش گذاشته شده‌اند. در بدو امر اثری با پس زمینه آبی توجهمان را جلب می‌کند؛ در فضای آبی تابلو، گل‌هایی صورتی در یک گلدان به چشم می‌خورد و روی اثر متنی نوشته شده است. در این متن آمده: «عید دلتنگ نبوده‌ها می‌شوم که هر سال هی بیشتر کم می‌شوند و من از در انتظار هر عید دل تنگ او که نیست می‌شوم.»

کریمی درباره این اثر توضیح می‌دهد: «به مناسب عید نوروز بود که مجله تندیس از من خواست تا یک اثر درباره طبیعت و بهار خلق کنم. من نیز به موضوع از دست دادن آدم‌هایی که دیگر نیستند، پرداختم. حال این انسان‌ها می‌توانند هنرمندان از دست رفته باشند یا هر کس دیگری. با توجه به اینکه در همین چند ماه گذشته هنرمندانی را از دست دادیم.»

در آثار کریمی روابط انسانی، انسان در جایگاه و موقعیت‌های مختلف، عشق و … را به وضوح می‌بینیم. گاهی در کارها یک انسان را در حالت خواب یا مرگ می‌بینیم، گاهی او را در باغ و گاهی در یک روستا. در تعداد زیادی از کارهای او رنگ آمیزی‌های تند نشان از طبیعت دارند. چه بسا اینکه گل‌ها در بیشتر کارهای این نمایشگاه دیده می‌شوند. به گفته خود کریمی وجود گل‌ها و شاخصه‌های طبیعت در کارهایش یک رابطه فرهنگی با شهری دارد که از آن به ایران آمده است.

این نقاش معتقد است که هر هنرمند یک استایل و شیوه بیان دارد. با توجه به این نکته و آثار قبلی این هنرمند، بزرگ‌نمایی کردن در به تصویر کشیدن انسان‌ها و محوریت قرار دادن آنها از ویژگی‌های بارز آثار اوست. در واقع آثار به گونه‌ای هستند که انسان بزرگ‌تر از دیگر مؤلفه‌های هر تصویر کشیده شده است. همچنین حس گنگی و خیال‌انگیزی، در عین حال سادگی که در کارها به چشم می‌خورد نیز بخشی از امضای کاری این هنرمند است؛ البته با دیدن هر چه بیشتر کارها متوجه فضای شاعرانه موجود در آنها می‌شویم. زیرا آثار در عین اینکه دارای درهم پیچیدگی‌هایی است ولی دارای هارمونی و هماهنگی خاصی نیز هستند. توازنی که شاید در نگاه اول به چشم نخورد.

در تعدادی از کارها انسان‌هایی را می‌بینیم که دراز کشیده‌اند و انسان‌های دیگر به اشکال مختلف در اطراف آنها قرار دارند؛ به عنوان نمونه در یکی از کارها فردی را می‌بینیم که به صورت افقی در کار قرار داده شده و در کنار او نیز گلی رشد کرده است.

کریمی معتقد است این تصویر می‌تواند رؤیا، خواب یا حتی مرگ باشد. او می‌گوید: «به هر حال اگر این تصویر نشانی از مرگ هم داشته باشد، در ارتباط با یک اتفاق غم‌انگیز نیست؛ چراکه درست در کنار او گلی رشد کرده و حضور حیات طبیعت به ما نشان داده می‌شود؛ البته بخشی از این کارها وابسته به موقعیت اجتماعی زمان ماست. با وجود اینکه این آثار زمان مشخصی ندارند ولی بی‌هویت هم نیستند.»

از طرفی نمی‌توان گفت که هر کدام از آثار او به صورت تک تک داستان خاصی را بیان می‌کنند و قصد دارند لزوماً نکته خاصی را به مخاطب منتقل کنند. درواقع آثار او بیشتر دارای جنبه تصویری هستند.

در یکی دیگر از آثار او افرادی را می‌بینیم که گویی در آب معلق شده‌، یکی از آنها خوابیده و در گوشه‌ای از تصویر نیز سری را می‌بینیم روی آب قرار دارد. شاید بعضی از افراد حاضر در این تصویر در حال غرق شدن باشند. ولی در نهایت توجیه منطقی برای این اثر یا دیگر کارهای این نمایشگاه وجود ندارد و باید به کلیت آثار به عنوان یک هنر تصویری نگاه کرد.

در ادامه به طبقه بالا می‌رویم و به بخش چیدمان نمایشگاه می‌رسیم.

این بخش را که نگاه می‌کنیم در نگاه اول با یک اتاق خواب رو به رو می‌شویم که البته از نظر هنرمند می‌تواند یک استودیوی هنری هم باشد. چند تابلو روی زمین گذاشته شده، در گوشه‌ای موکتی برای جلوگیری از پاشیدن رنگ روی دیوار گذاشته شده و آثار هنری در همه جهت این بخش دیده می‌شوند.

کریمی درباره این بخش می‌گوید: «چیدمان رابطه طبیعی زندگی است. هنر تنها در زندگی اتفاق نمی‌افتد. در این بخش عناصر زندگی مثل کفش، تخت خواب، قالیچه، صندلی و … را می‌بیند که با انسان به طور مستقیم در ارتباط هستند.»

در گوشه‌ای دیگر، تابلوهای کوچکی را می‌بینیم که باز هم با محوریت انسان به تصویر کشیده شده‌اند ولی با این تفاوت که این بار تکه‌هایی از کارت پستال، کاغذ و یا روزنامه در کارها دیده می‌شود. او می‌گوید اینها همه کلاژهایی (تکه چسبانی) هستند که طراحی شده‌اند.

در پایان از او می‌خواهیم که درباره عنوان نمایشگاه توضیح دهد، بیان می‌کند: «عنوان این نمایشگاه را از روی شعری که در استیتمنت نمایشگاه هست، برداشته‌ام.»

در استیتمنت این نمایشگاه آمده: «جایی خودم را گم کردم، در تو که دستانت سرد شد. و من آرام شب را در تو گذراندم. در خیالی که دریا بود. تاریکی و ماه. و من تا انتظار و من تا طلوع گریستم، گریستم برای آنکه تو نبودی. و من خالی – راه گم می‌رفتم. می‌رفتم خالی. می‌رفتم در سنگ.»

شهرام کریمی متولد 1336 شیراز است و سال‌هاست که به عنوان نقاش، طراح صحنه و فیلمساز در آلمان و آمریکا مشغول فعالیت است. کریمی موفق به دریافت جایزه راینزیک 1997 شد و در بی‌ینال استانبول 2003 شرکت کرد و آثارش در موزه هنرهای معاصر پانسووا 2003 نمایش داده شد. او در آرت بازل 2007 و آرت کلن 2008 نیز حضور داشته است. کریمی به عنوان طراح صحنه در فستیوال‌های ونیز، لوکارنو و فستیوال فیلم مسکو حضور داشته و آثارش در کنار هنرمندانی مانند روی‌لیختن اشتاین در گالری گابیانو رم 2007 قرار گرفت.